lunes, 29 de marzo de 2010
Camus
Non sei realmente sinto unha insatisfasión horrible sinto q fun a uha mentira q venderon a moto, en resumidas. Cuando seas cuado llegues cuado pienses...máis ben debería ser cuando no-pienses, todos me aburriden, vivo cada día son un día menos un día absurdo.
Como melloro, como deixo de pensar, ba en media hora olvidome como o follo ou emborrachome...olvidome un pouco, si.
Traballo, 7 horas, non me implican nada. Non sinto nada espesial, no me crece el ego, ni me baja, vale son independiente...son demasiadas poucas horas para ser un ser humano para pensar para creer... A empresa privada, realmente me la suda. Teño claro q aínda no supuesto caso q me poña traxe, pase a entrevista, me collan, me adoren pq valgo(incluso, e un supoñer), votarianme solamente pq nn cresen o mismo porsentaje, si nn deixo de pensar así nn vou ser boa no q fajo pr... no me lo creo. Non creo q nasera para pesarme tantas hora s da vida pensando q absurdo e pasalas así.
Realmente nn son infelis,
martes, 9 de marzo de 2010
Incluso en estos tiempos
veloces como un Cadillac sin frenos,
todos los días tienen un minuto
en que cierro los ojos y disfruto
echándote de menos.
Incluso en estos tiempos
en los que soy feliz de otra manera,
todos los días tienen ese instante
en que me jugaría la primavera
por tenerte delante.
Incluso en estos tiempos
de volver a reír con los amigos,
todos los días tienen ese rato
en el que respirar es un ingrato
deber para conmigo.
Y se iría el dolor mucho más lejos
si no estuvieras dentro de mi alma,
si no te parecieras al fantasma
que vive en los espejos.
Incluso en estos tiempos
triviales como un baile de disfraces,
todos los días tienen unas horas
para gritar al filo de la aurora,
la falta que me haces.
Incluso en estos tiempos
de aprender a vivir sin esperarte,
todos los días tengo recaídas
y aunque quiera olvidar no se me olvida
que no puedo olvidarte.
Sabina
lunes, 8 de marzo de 2010
Sin embargo si al estar en Schlangember, en aquella montaña ahora de moda, me hubiera dicho:' Arrojate al abismo', lo habría hecho con satisfacción. Pero de un modo o de otro esta crisis debía resolverse. Ella lo entiende perfectamente y su idea que tiene de mi, de que no puedo realizar sus caprichos, le proporciona una satisfacción ordinaria. ¿Podría si no fuese así, tan prudente como es mostrarse tan familiar y tan fresca conmigo?.
Tengo la impresión de que siempre me ha considerado como aquella emperatriz de la antigüedad que se quitaba la ropa en frente de su esclavo pq no lo consideraba un hombre. Si, muchas veces no me ve como un hombre. [...]
martes, 2 de marzo de 2010
Bonsai
1. m. Planta ornamental sometida a una técnica de cultivo que impide su crecimiento mediante corte de raíces y poda de ramas.
Viernes pola tarde vou o Carrefur. Non quero comprar nada q non necesite. Cando pensó q acabei,olvei o azucre. Un km de nais cabreadas con nenos pesados, país cabreados cas nais, cos nenos e cas 4 frutas díarias recomendadas por la OMS. Non encontró o azucre. Podo ir mañán o super do lado da casa pensó, xa estou jodida .Non pode ser que non haxa azucre en este super de 4 km cuadrados. O lado das madalenas por eso de dulce, bueno.. do aceite por eso de básico, outros cen metros . Difinitivamente estou jodida odio a esa zopenca que leva azúcar no carrito, casi lle pregunto onde o esconden, marcho .Marcho con 3 h menos do pretendido viernes, moi cabreada e ademáis mañám TEÑO que ir o super a comprar azucre. Debería botarlle sacrina o café, non engorda , nin provaca celulitis e ademáis sabe a rayos seguro, seguro q ten q ser a solución.
Mirovos a todos procreando e encontrando azucre. Con vuestros culos y vuestros tintes e as chaves de coches que xa non son chaves. Tamén vos miro sin un duro, sin clase, gordos e cabreados. A todos vos teño rencor. Non sinto lástima nin empatía por ningún de vos. Ignorantes, atemorizados, cobardes, conformistas, estades por todas partes. Nenas arrogantes torpes en casi todo, con tios competitivos presumindo estupidez. Todos pensando sempre en mañán, en nada … Teño que baixar un nivel, disfrazarme todos os días e ir de incognito buscando un indicio de humanidade , unha torpeza . Sinto asco por todos , pola miña vida entre vos. Cada día que pasa deixo horas absurdas aparentando o voso lado , levádesme da man irremediablemente, á apatía, o non pensar, o románticismo das rosas plastificadas, o café con sacarina y demás desgracias rutinarias.